Περιστέρι, Φλεβάρης 2013
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ζούμε σε διαφορετικό πλανήτη από αυτόν που ζούσαμε τη δεκαετία του ’80 και ’90. Σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων έχει αλλάξει δραματικά και χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Και αυτό δεν αφορά μονάχα χώρες και λαούς που βρίσκονται στις πιο υποανάπτυκτες ζώνες του πλανήτη ή στις θερμές πολεμικά περιοχές. Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης έχουν αγγίξει και τους λαούς των αναπτυγμένων χωρών. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση εξαπλώνονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και αποτελούν σκληρή πραγματικότητα για όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Σε αυτό το φόντο ο λαός μας έχει δεχθεί μια άνευ προηγουμένου αφαίρεση δικαιωμάτων και εισοδήματος. Μια επίθεση που συνεχίζεται αμείωτη με τα απανωτά μνημόνια και μέτρα που τα τελευταία χρόνια έχουν ανατρέψει τα δεδομένα της ζωής για εκατομμύρια λαού, εργαζόμενους, μετανάστες, συνταξιούχους και νέους στη χώρα.
Η κρίση του καπιταλισμού παρουσιάζεται ως «κρίση χρέους». Και με τη σειρά της η επίθεση στα δικαιώματα και εισοδήματα των λαών και εργαζόμενων μαζών πλασάρεται ως «προσπάθεια τακτοποίησης του χρέους». Ιδιαίτερα στην Ευρώπη σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος βλέπουμε να ακολουθείται η γνωστή στο λαό μας τακτική τα αντιλαϊκά μέτρα να ανακοινώνονται μετά τις διαπιστώσεις του υπέρογκου χρέους και της αδυναμίας εξυπηρέτησης του. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση συστημική.
Κρίση που πρόκυψε στο έδαφος της παγκόσμιας κυριαρχίας του καπιταλισμού, που ανακοινώθηκε πανηγυρικά από το σύστημα μετά το '89 – '91 ως «το τέλος της ιστορίας». Αυτό έφερε τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα ανέβασε τον ανταγωνισμό σε πρωτοφανή επίπεδα. Τόσο που αυτή τη στιγμή οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα αγορών. Πρόβλημα που ο καθένας τους προσπαθεί να λύσει εξασφαλίζοντας αγορές για να διοχετεύσει το υπερπαραγόμενο προϊόν του, με όποια μέσα έχει και μπορεί. Από τα χρηματιστήρια και το «καθαρά οικονομικό» πεδίο αντιπαράθεσης, μέχρι τις επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιφέρεια. Τόσο τα «μνημόνια» που επιβάλλονται σε εξαρτημένες χώρες, όσο και η όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αποτελούν έκφραση της προσπάθειας των ιμπεριαλιστών να λύσει ο καθένας το «πρόβλημα του» σε βάρος των ανταγωνιστών του. «Ανάγκη», όσο περνάει ο καιρός πιο πιεστική, που μπροστά της δεν διστάζουν να σύρουν ολόκληρους λαούς στην πείνα, την εξαθλίωση και στο σφαγείο του πολέμου. Η εκτίναξη του χρέους των φτωχότερων και εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών, όπως η Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής και της κρίσης και όχι αιτία της. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία να διαπιστώσουμε από όλα αυτά, είναι ότι η κρίση αυτή δεν θα «περάσει» από μόνη της. Δεν θα «κάνει τον κύκλο» της για να ξαναγυρίσουν όλα εκεί που τα αφήσαμε μια δεκαετία και κάτι πίσω. Η φάση στην οποία έχει μπει το σύστημα είναι μονόδρομος προς την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων και αντίστοιχα η φάση που πρέπει να μπουν οι λαοί είναι ο μονόδρομος της αμφισβήτησης του.
Τα νέα δεινά του λαού μας είναι αποτέλεσμα της κρίσης και του λυσσαλέου ανταγωνισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η αφαίμαξη πλούτου από τη χώρα και το λαό, η επιβολή των πιο βάρβαρων εργασιακών όρων, προωθούνται για να ενισχυθούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ) στον ανταγωνισμό τους με την Ανατολή (Κίνα, Ρωσία) και τις αναδυόμενες δυνάμεις (Ινδίες, Βραζιλία). Την ίδια στιγμή Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές βρίσκονται σε διαρκή μεταξύ τους αντιπαράθεση για το ποιος θα καθορίσει τους όρους των Μνημονίων και άρα ποιος θα βγει πιο ωφελημένος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά. Με δυο λόγια η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της, για λογαριασμό της. Και η εξαρτημένη Ελληνική αστική τάξη προσπαθεί να «χωρέσει» μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται στη χώρα, φορτώνοντας και τα δικά της σπασμένα στην πλάτη του εργαζόμενου κόσμου, με τη βοήθεια πάντα και στα πλαίσια που το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τα μνημόνια ορίζουν. Για να εξυπηρετηθούν τα αδιέξοδα του συστήματος λοιπόν διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, τα μικροαστικά στρώματα διαλύονται, εκατομμύρια στέλνονται στην ανεργία και όσοι ακόμα δουλεύουν στην εξαθλίωση και τους μισθούς πείνας. Το σύστημα δεν έχει καμία προοπτική να τάξει στο λαό. Έστω μια προοπτική εκμετάλλευσης με νέους όρους «Κίνας». Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιμπεριαλιστές σε αυτή τη φάση συνθλίβουν τις περιφερειακές και εξαρτημένες οικονομίες. Η κατάσταση που διαμορφώνεται έχει προκαλέσει αναταραχή και έχει σπρώξει τον κόσμο στο δρόμο, ακόμα και στρώματα και ανθρώπους που ουδέποτε ως τώρα είχαν κινητοποιηθεί. Τα αστικά επιχειρήματα για όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν και φυσικά το σύστημα και τα κόμματα του έχουν όλο και μεγαλύτερη αδυναμία να κατευθύνουν τις μάζες, πράγμα που έχει ήδη εκφραστεί και στην πολιτική κρίση που φάνηκε στις τελευταίες εκλογές (Ιούνιος 2012). Η νέα κατάσταση και τα μέτρα που οδηγούν σε αυτή δεν μπορεί να επιβληθούν παρά μόνο με την «πειθώ» της καταστολής. Σε αυτή τη βάση το σύστημα προωθεί τον εκφασισμό, τρομοκρατεί και χτυπά τις κινητοποιήσεις, στέλνει εισαγγελείς στους αγωνιστές και αβαντάρει τη Χρυσή Αυγή για πάσα χρήση απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
Οι απαντήσεις και στα δύο αυτά ερωτήματα ποικίλουν στα πλαίσια του κόσμου που αγωνίζεται, τόσο όσο και στα πλαίσια των αριστερών και αγωνιστικών σχηματισμών. Χοντρικά και ως προς το πρώτο ερώτημα, οι απόψεις που κυκλοφορούν χωρίζονται σε αυτές που συντάσσονται γενικά με το όχι και αυτές που συντάσσονται γενικά με το ναι. Όλες οι προτάσεις για διαχείριση της φτώχειας στη βάση της «αλληλεγγύης» ή οι προτάσεις «αυτοδιαχείρισης» της κρίσης που ο καπιταλισμός σπρώχνει στις πλάτες του λαού, στην πραγματικότητα αποτελούν μια αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Έχουν στη ρίζα τους το δέος απέναντι στην παντοδυναμία του συστήματος που «δίνει μόνο όταν θέλει». Υποτιμούν τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και ξεχνούν ότι όλα τα δικαιώματα αποτελούν κατακτήσεις του κινήματος και όχι «παραχωρήσεις» του κεφάλαιου. Προκύπτουν στη βάση πολιτικών θεωρήσεων που δεν βλέπουν διέξοδο για το λαό και τους εργάτες, παρά μόνο την προσαρμογή στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού με όσο το δυνατόν λιγότερο «αιματηρές» συνέπειες. Από την άλλη μεριά δεν απέχουν πολύ από αυτή τη λογική και οι «αριστερές κυβερνητικές λύσεις» που θα καταφέρουν από τη μια να μη θιχτούν τα συμφέροντα του κεφάλαιου, να μην διαταραχτεί το σύστημα της εξάρτησης και από την άλλη να δώσουν λύση στο λαό. Λύσεις «εντός της ΕΕ», μετά από «επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές», ή με «εθνικοποίηση τραπεζών» και «εργατική διαχείριση» των εργοστασίων που το κεφάλαιο κλείνει. Στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν μπλοκάρουν τις κινητοποιήσεις τις μετατρέπουν σε καρικατούρες, αφού παραπέμπουν το ζήτημα σε μια «άλλη κυβέρνηση» και ενισχύουν τη λογική της ανάθεσης, μετατρέποντας τους «αριστερούς αγωνιστές» σε «αριστερούς ψηφοφόρους».
Διέξοδος υπάρχει για το λαό και την εργατιά σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική τάξη, κόντρα στις επιλογές της και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της, έξω από την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει κοινή κατάσταση, κοινό συμφέρον ή και οποιαδήποτε κοινή πορεία ανάμεσα σε κεφάλαιο και λαό που να μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς ζωής για τις μάζες. Η εξασφάλιση κι αυτών έστω, των στοιχειωδών όρων αξιοπρεπούς ζωής, περνάει μέσα από την πολιτική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τον εγχώριο καπιταλισμό και το σύστημα της εξάρτησης. Πρώτα από όλα αυτή η αλήθεια πρέπει να γίνει πλατιά συνείδηση στις αγωνιζόμενες μάζες. Είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε επιτυχία του κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιμονή που δείχνουν οι υπηρέτες του συστήματος (από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, μέχρι τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής) να παρουσιάζουν την κρίση και τα προβλήματα του καπιταλισμού όσο και τα δεινά του λαού ως μια λίγο-πολύ κοινή κατάσταση και μοίρα του έθνους ή της χώρας συνολικά. Αν η αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα του λαού και του ντόπιου καπιταλισμού δεν γίνει καθαρή στις γραμμές των αγωνιζόμενων, τότε δεν θα πάμε πουθενά. Σε αυτό το πολιτικό ζήτημα θα πρέπει να συμβάλλουμε με μεγάλη επιμονή.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενες μάζες ξεκινάει και στηρίζεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Με μια φράση η πολιτική αφαίρεσης δικαιωμάτων και πλούτου από τις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες στη χώρα, συμπυκνώνεται και ταυτόχρονα περνάει μέσα από τα μνημόνια. Αντίστοιχα στο πεδίο του πολιτικού αγώνα, ο στόχος της ανατροπής των μνημονίων συμπυκνώνει καταρχήν την κατεύθυνση υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μαζών και της αντίστασης στη βαρβαρότητα του συστήματος. Το πλάτεμα αυτής της πάλης με όσο το δυνατόν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις και το βάθεμα της πολιτικής σύγκρουσης με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του, μπορεί να ανοίξει διεξόδους για το λαό και τους εργάτες. Πρέπει να δυναμώσει στο κίνημα ένα ρεύμα αγωνιστών που δεν θα συμμερίζονται τις ανάγκες, τα όρια και τα βαρίδια του καπιταλισμού. Που θα κινούνται στη λογική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαϊκών και εργατικών μαζών. Απαλλαγμένων τόσο από αταξικές θεωρήσεις ή θεωρίες «ταξικής συνεργασίας», όσο και από περιχαρακώσεις και υποτίμηση των μαζών που «δεν ψηφίζουν σωστά».
Η φράση είναι μάλλον χιλιοειπωμένη αλλά εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική σύνθεση του λαού στο δήμο μας. Το Περιστέρι παρά το γεγονός της σε μεγάλο βαθμό μικροαστικοποίησης της δεκαετίας του ’80, παραμένει μια κατά βάση εργατολαϊκή συνοικία. Τα μικροαστικά στοιχεία είναι ένα στρώμα στην πλειοψηφία του από μικρομαγαζάτορες και ανώτερα υπαλληλικά στελέχη. Λείπει σχεδόν το μεσοαστικό κομμάτι, πράγμα που θα έκανε πιο δύσκολη τη συμπόρευση μικροαστικών στρωμάτων με τους εργαζόμενους σε ευρύτερα λαϊκά προβλήματα της περιοχής ή και σε κάποια πεδία αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική όπως πχ, τα χαράτσια, η φοροληστεία κλπ. Σε όλα αυτά τα ζητήματα το εργατολαϊκό στοιχείο μπορεί και πρέπει να χρωματίζει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των όποιων προσπαθειών και πρωτοβουλιών στήνονται και τις οποίες θα πρέπει κι εμείς καταρχήν να στηρίζουμε. Κρίνοντας βέβαια και μετά από συζήτηση το ποιες και με ποιο τρόπο κάθε φορά. Πρέπει να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και στο δήμο μας και να παρεμβαίνουμε όπου κρίνουμε αναγκαίο. Το με ποια άποψη και με τι τρόπο, θα πρέπει να το συζητάμε κάθε φορά, ανάλογα με το ζήτημα. Να στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις, τις πρωτοβουλίες και συνελεύσεις όχι απλά με την παρουσία μας σε κάποιες από αυτές, αλλά με την άποψη που θα πρέπει κάθε φορά να διαμορφώνουμε. Να συμβάλλουμε πολιτικά ώστε να οικοδομούν όρους νίκης. Κόντρα σε διαχειριστικές αυταπάτες και σε λογικές που κρύβουν μέσα τους την υποταγή.
Κανείς δεν απαγορεύει και η πιο μικρή (τουλάχιστον στην αρχή της) προσπάθεια να έχει μεγάλους και φιλόδοξους στόχους. Ιδίως σε περιόδους σαν αυτή που ζούμε όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη να γίνουν αυτοί οι στόχοι πραγματικότητα. Ξεκινάμε λοιπόν αναγνωρίζοντας αυτή την αναγκαιότητα με τη συγκρότηση της συλλογικής μας προσπάθειας στο Περιστέρι. Θέλουμε να βρεθούμε και να συντονιστούμε με άλλες αντίστοιχες προσπάθειες στην Αττική καταρχήν, αλλά και σε όλη τη χώρα αν και όπου προκύψουν. Ώστε να συμβάλλουμε στην υπόθεση του λαού και των εργαζόμενων, για την αποτελεσματική αντίσταση απέναντι στη βαρβαρότητα. Για να αρχίσει το κίνημα να κατακτά και πάλι, νίκες. Με το σημερινό αρνητικό συσχετισμό, αυτό μπορεί να φαντάζει μακρινό ή μεγαλεπήβολο. Όμως η επιμονή του λαού να βγαίνει ξανά και ξανά στο δρόμο του αγώνα, αποτελεί το πιο θετικό έδαφος για μια τέτοια προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου